The Brain Does Not Feel – The Truth of Ascending Signals and the Revolution of Somatic Interpretation

Christos B. Koumaradios
PhD Candidate in Integrated Health Sciences – Selinus University
Founder of the School of Neurospiritual Psychotherapy
Creator of the Neurospiritual Detachment Syndrome (NSDS)

This work debunks the classical Cartesian model of the mind as an autonomous observer, focusing instead on the neurobiological reality: the brain does not feel; the body feels, and the brain interprets. This fundamental shift has drastic therapeutic implications for understanding trauma, thought, and mental dysregulation. The role of the vagus nerve, the concept of somatic memory, and the therapeutic need for recoding bodily information are analysed.

The Anatomical Reality of the Non-Feeling Brain

The brain, despite being the centre of interpretation and programming for the organism, lacks sensory nerve endings. It does not contain mechanoreceptors, nociceptors, or thermoreceptors—structures necessary for the direct experience of pain or other bodily stimuli.

📍 Clinical example:
Brain surgery can be performed without local anaesthesia because the brain itself does not feel.

The Body as the Primary Receptor of Experience

The peripheral nervous system, unlike the brain, possesses extensive sensory receptors. These continuously send information to the brain, particularly through:

• The vagus nerve
• The spinal cord
• Other cranial nerves

The flow of this information is not symmetrical. On the contrary, according to numerous studies (Damasio, 1999; Porges, 2011), 80–90% of vagal signals are afferent: ascending from the body to the brain, not the other way around.

🔁 This means the body masters the feeling, and the brain is its narrator.

Thought as an Interpretation of Bodily Signals

Thought does not arise in a vacuum. It is not an independent process but an interpretation of bodily signals.

🧠 Example:
A tightness in the chest → sensed by sensory receptors → travels via the vagus to the brain → interpreted as anxiety, fear, or sadness.

Without the primary bodily input, there is no thought.

👉 This also explains why the memory of trauma remains primarily somatic (Van der Kolk, 2014) and only secondarily acquires verbal content through the hippocampus.

Therapeutic Implications: The Failure of Mental Intervention

Traditional psychology attempted to resolve trauma by thinking about thought. However, if trauma itself is not verbal but biologically stored, then:

❌ Logical intervention fails.

✅ Neurobiological re-regulation is necessary.

Specifically:

1. We do not "heal" trauma with analyses or cognitive schemas.
2. Unlocking the somatic experience is needed, not just narrating the story.
3. Change occurs when the ascending signal from the body is recoded and ceases to carry a threat.

Neurospiritual Interpretation and NSDS

In the framework of Neurospiritual Psychotherapy, we define consciousness not as an abstract entity but as a functional coexistence of body and awareness.

The Neurospiritual Detachment Syndrome (NSDS), which I introduced in 2024, describes precisely this disconnection:

• The body sends signals of threat.
• The brain interprets them as "lack of motivation," "procrastination," or "reluctance."
• Consciousness is trapped in internal freezing.

Modern humans do not need to "change their thoughts." They must return to the body, retrain the ascending message, and free the interpretation from its past.

Trauma healing begins not with words but with neurospiritual liberation.

📚 Bibliography

Damasio, A. (1999). The Feeling of What Happens.

Porges, S. (2011). The Polyvagal Theory.

Van der Kolk, B. (2014). The Body Keeps the Score.

Maté, G. (2021). The Myth of Normal.

Koumaradios, Ch. (2025). Freezing Is Not a Choice – The Neurospiritual Analysis of Procrastination.

Ο Εγκέφαλος Δεν Αισθάνεται – Η Αλήθεια των Ανερχόμενων Σημάτων και η Επανάσταση της Σωματικής Ερμηνείας

Χρήστος Μ. Κουμαράδιος

Υποψήφιος Διδάκτωρ στις Επιστήμες Ολοκληρωμένης Υγείας – Selinus University

Ιδρυτής της Σχολής Νευροπνευματικής Ψυχοθεραπείας

Δημιουργός του Συνδρόμου Νευροπνευματικής Απόσπασης (NSDS)

Η παρούσα εργασία καταρρίπτει το κλασικό, καρτεσιανό μοντέλο του νου ως αυτόνομου παρατηρητή και εστιάζει στη νευροβιολογική πραγματικότητα: ο εγκέφαλος δεν αισθάνεται· το σώμα αισθάνεται, και ο εγκέφαλος ερμηνεύει. Αυτή η θεμελιώδης ανατροπή έχει δραστικές θεραπευτικές συνέπειες στην κατανόηση του τραύματος, της σκέψης και της ψυχικής απορρύθμισης. Αναλύεται ο ρόλος του πνευμονογαστρικού νεύρου, η έννοια της σωματικής μνήμης και η θεραπευτική ανάγκη για επανακωδικοποίηση της σωματικής πληροφορίας.

Η Ανατομική Πραγματικότητα του Μη-Αισθανόμενου Εγκεφάλου

Ο εγκέφαλος, παρότι το κέντρο ερμηνείας και προγραμματισμού του οργανισμού, στερείται αισθητήριων νευρικών απολήξεων. Δεν περιέχει μηχανουποδοχείς, αλγοϋποδοχείς, θερμοϋποδοχείς – δομές δηλαδή απαραίτητες για την άμεση εμπειρία του πόνου ή άλλων σωματικών ερεθισμάτων.

• Κλινικό παράδειγμα: Η εγχείρηση εγκεφάλου μπορεί να γίνει χωρίς τοπική αναισθησία, γιατί ο ίδιος ο εγκέφαλος δεν νιώθει.

Το Σώμα ως Πρωταρχικός Υποδοχέας της Εμπειρίας

Το περιφερειακό νευρικό σύστημα, σε αντίθεση με τον εγκέφαλο, διαθέτει εκτεταμένους αισθητήριους υποδοχείς. Αυτοί στέλνουν συνεχώς πληροφορίες στον εγκέφαλο, ιδίως μέσω:

• Του πνευμονογαστρικού νεύρου (vagus nerve),
• Του νωτιαίου μυελού, και
• Άλλων κρανιακών νεύρων.

Η κυκλοφορία αυτής της πληροφορίας δεν είναι συμμετρική. Αντιθέτως, σύμφωνα με πλήθος ερευνών (Damasio, 1999· Porges, 2011), το 80–90% των σημάτων του πνευμονογαστρικού είναι afferent: ανερχόμενα από το σώμα προς τον εγκέφαλο, όχι το αντίστροφο.

• Αυτό σημαίνει πως το σώμα είναι το αφεντικό του αισθήματος, και ο εγκέφαλος ο αφηγητής του.

Η Σκέψη ως Ερμηνεία του Σωματικού Σήματος

Η σκέψη δεν γεννιέται στο κενό. Δεν είναι ανεξάρτητη διεργασία, αλλά ερμηνεία σωματικών σημάτων.

>   Παράδειγμα:

Ένα σφίξιμο στο στήθος → γίνεται αντιληπτό από αισθητήριους υποδοχείς → φτάνει μέσω του vagus στον εγκέφαλο → ερμηνεύεται ως άγχος, φόβος ή λύπη.

Χωρίς την πρωτογενή σωματική είσοδο, δεν υπάρχει σκέψη.

Αυτό ερμηνεύει και γιατί η μνήμη του τραύματος παραμένει κυρίως σωματική (Van der Kolk, 2014), και μόνο δευτερευόντως αποκτά λεκτικό περιεχόμενο μέσω του ιππόκαμπου.

Θεραπευτικές Συνεπαγωγές: Η Αποτυχία της Νοητικής Παρέμβασης

Η παραδοσιακή ψυχολογία επιχείρησε να επιλύσει το τραύμα με σκέψη για τη σκέψη. Όμως, αν το ίδιο το τραύμα δεν είναι λεκτικό, αλλά βιολογικά αποθηκευμένο, τότε:

• Η λογική παρέμβαση αποτυγχάνει.
• Η νευροβιολογική επαναρύθμιση είναι αναγκαία.

Συγκεκριμένα:

1. Δεν "θεραπεύουμε" το τραύμα με αναλύσεις(ψυχανάλυση) ή γνωσιακά σχήματα.

2. Χρειάζεται ξεκλείδωμα της σωματικής εμπειρίας, όχι απλώς αφήγηση της ιστορίας.

3. Η αλλαγή έρχεται όταν το ανερχόμενο σήμα του σώματος επανακωδικοποιηθεί και παύσει να φέρει απειλή.

Η Νευροπνευματική Ερμηνεία και το NSDS

Στο πλαίσιο της Νευροπνευματικής Ψυχοθεραπείας, ορίζουμε την ψυχή όχι ως αφηρημένη οντότητα, αλλά ως λειτουργική συνύπαρξη σώματος και επίγνωσης.

Το Σύνδρομο Νευροπνευματικής Απόσπασης (NSDS), το οποίο εισήγαγα το 2024, περιγράφει ακριβώς αυτή την αποσύνδεση:

• Το σώμα στέλνει σήματα απειλής.

Ο εγκέφαλος τα ερμηνεύει ως "έλλειψη κινήτρου", "αναβλητικότητα" ή "απροθυμία".

• Η συνείδηση καθηλώνεται σε εσωτερικό πάγωμα.

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν χρειάζεται να «αλλάξει σκέψη». Χρειάζεται να επιστρέψει στο σώμα, να επανεκπαιδεύσει το ανερχόμενο μήνυμα και να απελευθερώσει την ερμηνεία από το παρελθόν της.

Η θεραπεία του τραύματος ξεκινά όχι με λέξεις, αλλά με νευροπνευματική απελευθέρωση.

Βιβλιογραφία

• Damasio, A. (1999). The Feeling of What Happens.
• Porges, S. (2011). The Polyvagal Theory.
• Van der Kolk, B. (2014). The Body Keeps the Score.
• Maté, G. (2021). The Myth of Normal.
• Koumaradios, Ch. (2025). Το Πάγωμα Δεν Είναι Επιλογή – Η Νευροπνευματική Ανάλυση της Αναβλητικότητας.